Tijdens een blokje om zag ik een hondje in een berg met bladeren kakken. Het was een wit hondje met stug, golvend haar. Minuten eerder had ik bij net zo’n berg gestaan en overwogen het blad met beide handen op te pakken en in de lucht te gooien. Terwijl het omlaag dwarrelde zou ik er met gespreide armen doorheen rennen, zoals in de C&A-reclames. De zon scheen en er was veel te vieren, vond ik: de herfst, het leven.

Maar nu keek ik naar het hondje dat met trillende achterpootjes boven de bladeren hing. Hurkend als een meisje naast een tent. Een ongeluk zit in een klein hoekje, dacht ik toen ik mijn weg vervolgde. Het onbehaaglijke gevoel dat bij dat besef hoorde sleepte nog uren achter me aan.

---

Er zijn van die teksten die ik Heel Vaak voorlees omdat ze zo Gezellig ontvangen worden door een publiek. Bij die teksten maakte grafisch ontwerper Jolijn Ceelen illustraties, hoezee!