In Berlijn is een U-bahnstation dat Hansaplatz heet. Ik ben er maar één keer geweest. Dat was aan het einde van een lange dag waarop ik alleen maar leuke dingen had gedaan. Ik weet het nog goed, want ik had toen precies één jaar verkering en zo lang had ik nog nooit verkering gehad. Het was op 7 juli 2008.

Vlakbij Hansaplatz was een poëzieavond. Alles was in het Duits. We begrepen eigenlijk niet waar het over ging en vonden dat heel postmodern van onszelf. De avond werd afgesloten door een vrouw die Duits en Japans door elkaar dichtte. Ze begeleidde zichzelf op een rasp waarop ze, op de maat, zes beschuiten tot fijne kruimels raspte. Haar vingers scheerden langs de scherpe randen. Toen het gedicht was afgelopen waren de beschuiten precies op. Mijn liefje fluisterde dat dat van vakmanschap getuigde.

---

Er zijn van die teksten die ik Heel Vaak voorlees omdat ze zo Gezellig ontvangen worden door een publiek. Bij die teksten maakte grafisch ontwerper Jolijn Ceelen illustraties, hoezee!