Ik keek op YouTube naar de eerste scene van Natural Born Killers. Dat was een film die ik tien jaar eerder in korte tijd drie keer achter elkaar had gekeken op mijn kleine studentenkamer in het oosten van de stad. Ik overwoog de film bij iemand aan te bevelen.
Toen de scene was afgelopen, was ik misselijk. Ik had het pas door toen ik opstond om koffie te zetten. Ik was ook een beetje duizelig en moest me vasthouden aan de tafelrand. ‘Te snel opgestaan’, mompelde ik. ‘Even op adem komen.’ De duizeligheid zakte iets.
In de vier minuut negenveertig die de scene duurde, werden vijf mensen vermoord. Het daadwerkelijke sterven zag je niet, maar wel de sporen ervan, zoals een koffiekan die uit een plotseling verslappende hand stukviel op de vloer en bloedvlekken op de muren. De vlekken zaten er ineens, pof, alsof iemand een emmer vol verf tegen de muren had gesmeten. Toen ik eerder die week bieten pureerde met de staafmixer om bietensoep te maken, had het er ook een beetje zo uitgezien. Ik had heel behoedzaam gewerkt maar toch waren na afloop de witte tegels achter het fornuis bedekt met een fijne nevel van rode druppeltjes. Ik had toen even nagedacht over geweld, maar dat was heel abstract en de gedachten vervlogen toen ik de muur afnam met een vochtig doekje.
Nu bleven de beelden aan me kleven. Vooral het plezier dat de moordenaars aan het moorden hadden beleefd, viel me meer dan de eerdere keren op, al was dat plezier ook maar een broos dekseltje op een bodemloos verdriet. Misschien heb ik vandaag niet genoeg water gedronken, dacht ik, toen ik naar de keuken schuifelde. Misschien iets verkeerds gegeten. Ik zette het aluminium koffiepotje op het vuur en bleef bij het aanrecht staan wachten, te krachteloos om iets anders te gaan doen. Op een van de voegen tussen de tegeltjes achter het fornuis zat nog een rood spettertje. Ik krabde eraan maar het bleef zitten. Ook toen ik een schuursponsje gebruikte, verdween het vlekje niet. Wel gaf het sponsje een beetje af waardoor de voeg groenig werd.
De koffie was klaar en ik schonk het in een gebruikt kopje. Ik had er geen zin meer in, maar nam het toch mee naar de bank in de woonkamer waar ik ging liggen. De misselijkheid zakte toen ik even lag maar zwol weer aan toen ik een slokje van de koffie nam. Je moet daar gewoon tegen kunnen, dacht ik, het zijn uiteindelijk maar acteurs. Ik zal de film wel aanbevelen. Het is een interessante film.