De kapster.

Voor de eerste keer dat jaar met je winterjas open over straat. ‘Wim doet ook een duit in het spreekwoordelijke zakje.’ De wekker op haar telefoon maakt het geluid van een kerkklok, zodra ze hem uitzet, begint de echte kerkklok te luiden. Het woord ‘klaplong’. Schoenen in de kleur van de lucht. De schrijfster die ik zou willen zijn doet mee aan een quiz, ze is fanatiek, haar hand trilt boven de knop – mijn hand zou ook boven de knop trillen, denk ik tevreden. De nachtburgemeester schilt een aardappel.

‘Ik probeer elke dag even te weven.’

We raken alle onderdelen van de oude hoogoven even met onze vingertoppen aan. Het douchegordijn trekt door de warmte naar binnen, alleen haar linkervoet steekt eronderuit, met kromme rode teentjes. Spreken Spanjaarden ‘Volvo’ uit als ‘Bolbo’?

De flat die aan de kade wordt gebouwd lijkt op een cruiseschip, de schoorsteen van de stilgelegde elektriciteitscentrale verderop aan de rivier op een sigaret, of – als je verder weg staat, met het lagere gebouw erbij – op een opgestoken wijsvinger. ‘Ik slaap links’, stuurt ze. Het meisje met de snottebel legt plotseling haar wang op zijn arm.

We zijn aangeslagen.

“De begeleider die een cursus levensverhalen schrijven wil geven zal cursisten moeten werven. Voor (potentiële) deelnemers aan de cursus moet duidelijk zijn waar het precies om gaat: een cursus levensverhalen schrijven voor ouderen. Om wat gaat het? Levensverhalen. Hoe? Schrijvend. Voor wie? Ouderen. In welke vorm? Een cursus.”

Uit: Van vroeger: levensverhalen schrijven met ouderen

In de bijna lege theaterzaal liggen op de stoelen op de voorste rij blaadjes met ‘gereserveerd’. Ineens waren er 11 uur verstreken. De jongen met het spleetje tussen zijn tanden geeft toe dat hij gedichten schrijft.

Dat ze in Frankrijk niet ‘ik mis je’ zeggen maar ‘tu me manques’ en in Duitsland ‘du fehlst mir’ en dat dat vrij vertaald betekent: ‘jij ontbreekt aan mij’.

De mevrouw in het groene vest heeft slecht geslapen, tijdens het vertellen zakt steeds opnieuw haar hoofd op haar borst, we moeten haar zachtjes wakker schudden om het hele verhaal te horen. Nu denk ik dat ze misschien doet of ze slaapt, omdat dan steeds weer die zachte handen komen.

De ballonnen rukken als Deense doggen aan de touwtjes. Zodra ze weer thuis is, slaap ik vaster. Ik lees door in Het huisje aan de sloot omdat het bij mijn oma in huis lag en iemand die ik hoog heb zitten eens iets positiefs over de schrijfster heeft gezegd. ‘Rutschgefahr.’ Omdat het water alle geluid terugkaatst, blijven de honden blaffen.

De nieuwe van La Femme.

 

Over deze rubriek

Mijn goede vrind Willem wees me op de rubriek ‘Dit was mooi in’ van Laura van der Haar voor hard//hoofd, online tijdschrift voor kunst en journalistiek. Fan als ik ben, aap ik deze rubriek een jaartje na en verzamel ik een jaar lang mooie dingen, tegen alle lelijkheid in.