Ze hadden me gevraagd iets over de geschiedenis van de Nijmeegse pop te vertellen.
Ik zeg tegen m’n broer Arnold, ik zeg: ‘Dat ze nou uitgerekend mij daarvoor vragen. Hoe zouden ze dat nou weten hè, dat ik daar alles vanaf weet?’
Arnold zegt: ‘Misschien hebben ze het van Gerda Tonen.’
‘Gerda Tonen,’ zeg ik, ‘ja natuurlijk, ze hebben het van Gerda Tonen’, want je moet weten, daar had ik mijn Nijmeegse pop laatst naartoe gebracht omdat de oogjes niet meer goed dichtkonden en er een armpje af was.

‘Dat krijg je als ze 50 jaar oud zijn,’ zei Gerda terwijl ze mijn pop in haar armen wiegde, ‘ik moet nog maar zien of ik het kan maken.’