Het zal in 1991 geweest zijn, na de jaarlijkse lampionnenoptocht van de Koningin Julianaschool. Ik zat in groep 4, het was november. De kutlampion waar we weken aan geknutseld hadden waaide onderweg vier keer uit. Die van Bobby Hendriks vloog in het begin al in de fik, ter hoogte van de Flessestraat. Daarna sloegen we de hoek om en kwamen we langs oma. Ze stond achter het raam en zwaaide. Tante Anneke was er ook. Ik liep voorzichtig, ik kon niet echt van de optocht genieten.

Pas toen we weer op school waren, in het warme lokaal, ontspande ik. Meester Nelis had op het bord een krijttekening van de engelen in het veld gemaakt. Hun vleugels waren lichtblauw en bijna doorschijnend. Alsof er achter het bord nog een wereld lag, misschien wel de hemel. In het lokaal van groep 3 schepte juf Thea met een soeplepel warme chocolademelk voor me in een bekertje. Er dreef een vel op. Dat smaakte me wel. Zo is het begonnen.