Tijdens de Vierdaagse maakt Waai live boekjes. We lezen er ’s avonds rond half 8 uit voor op Habana. Daarna gooien we ze voor 1 euro per stuk in de verkoop. Het boekje van gisteren had de kleur van mijn broek. 

De heer H. Stechel beweerde dat hij de Vierdaagse acht keer had gelopen. Hij zat op een terras langs de wandelroute en toonde zijn ronde buik aan het barpersoneel. Ter hoogte van zijn navel zat, in het beste geval, een kloddertje satésaus. ‘Dit is minstens zo zwaar,’ zei hij tegen de interviewer van Omroep Gelderland en hield een Leffe Blond omhoog. Hij had het glas vast bij het voetje en deed of het een gewicht was dat hij tilde. ‘Alleen de tweede keer dat ik meeliep, in ’88, was zwaarder dan dit.’ Bier klotste over de rand van het glas en maakte een vlek op zijn broek.

Het begon te regenen. H. Stechel verhuisde naar een plekje onder een parasol. Het aantal wandelaars dat rillend en verpakt in plastic langskwam nam toe. De rugzakken onder hun poncho’s zagen eruit als bochels. ‘Beter een wolkbreuk dan een beenbreuk!’ riep H. Stechel de wandelaars herhaaldelijk toe. Soms wisselde hij dat af met ‘Achter de wolkbreuk schijnt de zon!’ Hij wendde zich weer tot de filmploeg, boog vertrouwelijk voorover naar de interviewer en zei: ‘Dit is niks vergeleken met de tweede keer dat ik meeliep, in ’88. Toen góót het. Toen startte je in je ondergoed om je de moeite van het omkleden te besparen.’