Dit stukje is opgemaakt als een gedicht, maar laat je daardoor niet bedotten. Het is gewoon een verhaaltje.

Ramona had dikke bovenbenen.
Carla vond dat geen probleem.
Ze nam Ramona op schoot en wiegde haar en wiegde haar
totdat ze daarvan kramp
in haar eigen benen kreeg.

Ramona huilde veel.
De tranen liepen in smalle stroompjes over haar gezicht.
Met haar tong likte ze het snot
uit het gootje in haar bovenlip.
En Carla had papieren zakdoekjes
die ze staand op een stoel
één voor één omlaag liet dwarrelen.
Tot de vloer ermee bedekt was.

Met Ramona aan de wijn.
Carla dronk een halve fles, Ramona anderhalf.
Huilen deed Ramona zelden als ze dronken was.
Haar tanden kleurden rood en roder.
Iemand dimde om 1 uur het licht.
Maar niemand kon toch zo godvergeten vroeg al slapen?